Obama (VSA) – Assad (Syrië) – Van vrienden naar vijanden en terug

We moeten Syrië wellicht niet meer voorstellen, sinds de “burgeroorlog” daar losbarstte kent zo ongeveer de hele wereld het land op zijn minst van horen zeggen. Maar we willen wel even terugkeren naar het begin van die “burgeroorlog”, ergens in maart 2011. Toen sloegen politieke islamisten, salafisten en andere radicale soennieten de handen in elkaar om president Bashar al-Assad ten val te brengen. Variatie nummer zoveel op wat de “Arabische Lente” werd genoemd, met dat verschil dat het “vrije Westen” zich al snel met de zaak ging bemoeien door openlijk partij te kiezen voor de “rebellen”, zelfs al was het voor iedereen duidelijk dat die “rebellen” een zootje ongeregeld waren en over het algemeen het soort ideologie beleden dat ook bijzonder populair was bij de Taliban, al-Qaida, en andere “vrienden” van dat “vrije Westen”.

En toch keek het “vrije Westen” verschrikt op toen een belangrijk deel van de “rebellen” een andere agenda bleek te volgen dan het omverwerpen van de regering van Assad. ISIS (ISIL), tegenwoordig IS, was namelijk, zoals ook het geval was met de Moslimbroederschap in Egypte, vooral geïnteresseerd in het vestigen van een religieuze dictatuur, niet in het installeren van een democratie. Nadat de Syrische presidentsverkiezingen op 3 juni van dit jaar Assad als overduidelijke winnaar opleverden, begon ISIS dan ook aan het serieuze werk: de vestiging van een eigen islamitische staat op het grondgebied van vooral Syrië en Irak. Een idee dat voor degenen die er, rechtstreeks of onrechtstreeks, voor zorgden dat de “rebellen” in kwestie aan geld en wapens kwamen (in eerste orde het “vrije Westen” dus) nauwelijks als een verrassing kan zijn gekomen gezien ISIS al werd opgericht in 2003 als koepel van een aantal aan al-Qaida verbonden organisaties met als doel “soennitische Irakezen te beschermen en de islam te verdedigen”. Pas in 2011 breidde de organisatie haar werkterrein uit naar Syrië en veranderde zijn naam van “Islamitische Staat in Irak” naar “Islamitische Staat in Irak en Syrië” (of “Islamitische Staat in Irak en de Levant”).

Dat de “rebellen” van ISIS (in juni hernoemd tot IS, Islamitische Staat) Irak pas binnenvielen een keer ze groot geworden waren in Syrië is dus volkomen onzin. ISIS ontstond in Irak, meer bepaald in het Irak dat bezet was door de troepen van de “Stabilization Force Iraq” onder leiding van de Verenigde Staten. Als de Amerikaanse president Obama of zijn staatssecretaris John Kerry nu dus vertellen dat ze misschien Syrië gaan binnenvallen om IS aan te pakken met als reden dat “wij gaan doen wat zij [de Syrische regering] niet hebben gedaan”, dan is dat een flagrante leugen, tenzij daarmee bedoeld wordt: de (zoveelste) vijand aanpakken die we zelf gecreëerd en vervolgens ook nog eens bewapend hebben.

Er is echter meer: de regering van de Verenigde Staten zoekt wel degelijk naar een “wettige” reden om Syrië binnen te vallen (zie weerom hier) en Syrië heeft al laten weten dat dat een schending zou betekenen van de internationale rechtsregels en het VN-handvest (dat stelt dat het grondgebied van een VN-lidstaat slechts mag geschonden worden met de toestemming van dat land of de toestemming van de VN-veiligheidsraad, die er niet zal komen aangezien Rusland het niet eens is met zo’n aanval en Rusland een vetorecht heeft in die VN-veiligheidsraad), maar achter de schermen schijnen Assad en Obama intussen samen te werken.

Achter de schermen, inderdaad, en via een derde partij (volledig artikel hier). Die zou van de Amerikanen informatie over de bewegingen van IS-konvooien, vergaderingen, wapenopslagplaatsen en dergelijke krijgen en deze vervolgens doorspelen naar de Syrische regering, die dan met die informatie aan het werk kan om IS aan te pakken in Syrië. Wie die derde partij is, is niet duidelijk, maar mogelijke kandidaten zijn Iraakse veiligheidsdiensten, Russische of Duitse onderhandelaars of een gemeenschappelijk hoofdkwartier opgezet in de Koerdisch-Iraakse stad Erbil. Volgens andere bronnen gaat de informatie inderdaad via de Iraakse regering naar de Syrische regering en zou er gisteren nog een ontmoeting geweest zijn tussen Faleh al-Fayad, de Iraakse nationale veiligheidsadviseur, en Assad.

Dat de legitieme regeringen van Irak en Syrië ter zake met elkaar zouden praten is ook niet meer dan logisch: ze hebben met IS duidelijk een gemeenschappelijke vijand die het beste gemeenschappelijk wordt aangepakt.

Dat de Amerikaanse regering intussen ontkent op wat voor niveau dan ook te spreken met de Syrische regering kan eenvoudig verklaard worden door enerzijds het feit dat het psychologisch nogal moeilijk is degene die gisteren als vijand werd afgeschilderd nu weer als vriend te verkopen en anderzijds het gegeven dat de “rebellen” van IS wellicht ten dele gesponsord worden vanuit Saoedi-Arabië en Qatar (dat eerste land behoort nog steeds tot de bondgenoten van de Verenigde Staten, in dat tweede is sinds 2003 - na de verhuis daarvan uit Saoedi-Arabië - een Amerikaanse militaire basis gevestigd).

Dat Amerikaanse troepen wel degelijk Syrië zouden kunnen binnenvallen zónder daarbij op effectieve tegenstand van de Syrische regeringstroepen te stuiten, is ten eerste niet meer dan logisch – IS zit aan de Iraakse kant van Syrië, een kant die de Syrische regering niet in handen heeft – en zou ten tweede de Syrische regering kunnen helpen in het bestrijden van de “rebellen”. Die “rebellen” zouden dan immers van twee kanten worden aangevallen, wat voor de regering in Damascus een aangename verandering zou zijn.

Sommigen claimen dat een inval van Amerikaanse troepen ook wel eens de bedoeling zou kunnen hebben Damascus in de tang te nemen tussen “rebellen” verzameld nabij de Israelische grens en “rebellen” en Amerikaanse troepen komend uit Irak. Dat lijkt ons echter bijzonder sterk gezien de bedenkers van die theorie er ook van uitgaan dat Israel zich openlijk zou engageren in die oorlog en vergeten dat de Amerikaanse regering géén internationale steun zal krijgen voor het zelf uitvoeren van een “regime change” in Damascus.

En dan is er natuurlijk nog de Syrische regering: die ziet uiteraard geen bezwaar in de mogelijkheid dat de binnenlandse vijanden voor de verandering niet meer gesteund zouden worden door de VS (iets waar bijvoorbeeld John McCain wel nog steeds voor pleit), maar probeert de niet-officiële samenwerking tussen de Amerikaanse regering en de Syrische regering ook officieel te maken om achteraf niet in de rug geschoten te worden.

Interessant spelletje wordt daar gespeeld in Syrië … Bijna zo interessant als de spelletjes die gespeeld worden tussen de rivaliserende partijen in de gratis prequel op De Maier-Files :-)